เป็นแชมป์กีฬาของออสเตรเลียโดยสุจริต แต่ในขณะที่นักกีฬาหญิงคนอื่นๆ หรือนักกีฬาผิวสีหรือชนกลุ่มน้อยอื่นๆ สามารถยืนยันได้ บางครั้งความสำเร็จก็ไม่ใช่เกราะกำบัง
“รู้ไหม เมื่อ 6 ปีที่แล้ว ฉันทำงานอยู่ที่สถานที่แห่งหนึ่ง และมีคนบอกฉันว่าฉันเป็น ‘การจ้างงานที่มีความหลากหลาย’” เธอบอกกับ Guardian Australia จากค่ายฝึกในเมืองแคนส์
นักว่ายน้ำระดับดาวเชื่อว่าความคิดเห็นดังกล่าวทำขึ้นด้วยความตลกขบขัน แต่เธอก็ผิดหวัง “และฉันคิดว่านั่นคือตอนที่ฉันเริ่มถามตัวเองจริงๆ เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นนอกพื้นที่กีฬา” เธอกล่าว “เพราะในฐานะนักกีฬาที่เก่งกาจ ฉันใช้ชีวิตอยู่ในภาวะฟองสบู่แตก สิ่งที่เกิดขึ้นจริงในโลกแห่งความเป็นจริงจำเป็นต้องพูดถึงมากกว่านี้”
บทความนี้มีเนื้อหาที่มาจากInstagram เราขออนุญาตจากคุณก่อนที่จะโหลดสิ่งใด เนื่องจากอาจใช้คุกกี้และเทคโนโลยีอื่นๆ เพื่อดูเนื้อหานี้คลิก ‘อนุญาตและดำเนินการต่อ’
ในวันพฤหัสบดีนี้ คณะกรรมการพาราลิมปิกสากล พร้อมด้วยองค์กรสำคัญอื่นๆ อีกหลายสิบแห่ง จะเปิดตัว WeThe15 ซึ่งพวกเขาหวังว่าจะเป็นขบวนการสิทธิมนุษยชนที่ใหญ่ที่สุดในโลก 15 คนหมายถึงประมาณ 15% ของผู้คนทั่วโลกที่มีความพิการ
เป้าหมายอันสูงส่งของการรณรงค์ระยะเวลา 10 ปี ซึ่งจะเป็นคุณลักษณะสำคัญของพิธีเปิดการแข่งขันพาราลิมปิกในวันที่ 24 สิงหาคม คือการ “ทำหน้าที่เป็นการเคลื่อนไหวระดับโลกที่รณรงค์ให้สาธารณชนเห็นความพิการ การเข้าถึงได้ และการรวมเข้าด้วยกัน” ผู้จัดงานกล่าวว่าพิธีเปิดจะโอบกอดวาระการรวมไว้ในวิธีที่ไม่มีความละอายที่เกมที่ผ่านมาไม่มี
แคมเปญนี้กำลังเปิดตัวด้วยภาพยนตร์ 90 วินาทีที่ลื่นไหลพร้อมข้อความกระตุ้นความคิดที่เดือดลงไป: คนพิการไม่ต้องการความสงสารจากคุณ พวกเขาสมควรได้รับความเคารพจากคุณ
เมื่อคณะกรรมการพาราลิมปิกสากลขอให้โคลมีส่วนร่วมในการรณรงค์ เธอนึกถึงพ่อแม่ของเธอ
“เมื่อพวกเขาได้รับแจ้งว่าฉันจะตัดขาของฉันตอนสามขวบ … คำตอบแรกของพวกเขาคือพวกเขารู้สึกถึงความกลัวอย่างท่วมท้นเกี่ยวกับอนาคตของฉันว่าจะเป็นอย่างไร” โคลกล่าว “พวกเขาไม่รู้จักใครที่มีความพิการ”
เมื่อตอนเป็นเด็ก พ่อแม่ของโคลได้ลงทะเบียนให้เธอว่ายน้ำเพื่อช่วยในการฟื้นฟู สัปดาห์นี้ เมื่ออายุ 29 ปี เธอจะเดินทางไปโตเกียวเพื่อแข่งขันพาราลิมปิกครั้งที่สี่
โคลเป็นแชมป์ที่ครองราชย์ในการกรรเชียง S9 100 ม. และมีเหรียญพาราลิมปิก 15 เหรียญสำหรับชื่อของเธอ – หกเหรียญเป็นเหรียญทอง ในมุมมองนี้ Emma McKeon นักกีฬาโอลิมปิกที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดของออสเตรเลียรองจากโตเกียวมี 11 เหรียญรางวัล 5 เหรียญเป็นเหรียญทอง
โคลได้รับคำสั่งจากออสเตรเลียและภาพถ่ายอันน่าทึ่งของเธอที่เกาะอยู่บนโขดหินที่ Wylie’s Baths ในคูจี ขาเทียมและธงชาติออสเตรเลียในเบื้องหน้า เป็นหนึ่งในคอลเล็กชันที่ National Portrait Gallery ในแคนเบอร์รา
เธอไปพาราลิมปิกครั้งแรกที่ปักกิ่งเมื่ออายุได้ 16 ปี เธอจำได้ว่าโดดวิชาคณิตศาสตร์เพื่อดู Libby Trickett คว้าเหรียญทองจากการแข่งขันผีเสื้อ 100 เมตรในโอลิมปิก
ความจริงที่ว่าเธอจะเข้าร่วมการแข่งขันที่เทียบเท่าในสัปดาห์ต่อมาไม่ได้เกิดขึ้นกับเธอ “ฉันไม่ได้คิดด้วยซ้ำว่า ‘ฉันจะจบเรื่องนี้เพื่อแข่งขันกับตัวเอง’” เธอกล่าว
ความรู้สึกของเธอเกี่ยวกับพาราลิมปิกเปลี่ยนไปตั้งแต่นั้นมา และของสาธารณะก็เช่นกัน
โคลร่องรอยที่เปลี่ยนทัศนคติกลับไปลอนดอน 2012 เธอจำได้ว่าเห็นป้ายโฆษณาที่แสดงถึงนักกีฬาที่มีความพิการขณะที่เธอเดินไปรอบ ๆ เมือง
“ฉันกำลังเดินไปตามถนน และอยู่กับเพื่อนของฉันที่ไม่มีแขนและไม่มีขา” เธอกล่าว “ดังนั้นเขาจึงเดินด้วยขาเทียมสองขา และเพื่อนของฉันอีกคนที่ไม่มีขา และผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่มีรูปร่างเตี้ย และฉันก็คิดว่า ‘เราจะเป็นตาที่เจ็บ มันเหมือนกับค็อกเทลสำหรับผู้ทุพพลภาพ’
“เราไม่ได้มองเป็นครั้งที่สองบนถนนในลอนดอน ฉันไม่อยากเชื่อเลย ฉันไม่เคยไปที่ไหนที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน”
ซึ่งนำเรากลับมาที่ WeThe15 ใช่ สิ่งต่าง ๆ เปลี่ยนไปและกำลังเปลี่ยนแปลง แต่ยังมีอีกมากที่ต้องทำ โคลไม่ได้เล่าเรื่องเกี่ยวกับการถูกเรียกว่า “การจ้างงานที่มีความหลากหลาย” เพื่อเรียกความสงสาร ประเด็นของเธอคือบริษัทต่างๆ ควรเห็นคุณค่าที่แท้จริงในการมีสถานที่ทำงานที่หลากหลาย มันไม่เกี่ยวกับโทเค็น
Advertisement
“ผู้คนต้องไม่มองว่าคนพิการเป็นเพียงการจ้างที่หลากหลาย แต่เป็นคนที่สามารถสร้างบทสนทนานั้นได้ ซึ่งสามารถให้เสียงที่แตกต่างออกไปได้” เธอกล่าว “คุณเห็นว่าอัตราการจ้างงานต่ำ เพราะหาก [ธุรกิจ] มีบุคคลเพียงคนเดียวในฐานะ ‘การจ้างงานที่มีความหลากหลาย’ ธุรกิจก็รู้สึกว่าพวกเขาไม่จำเป็นต้องจ้างคนอื่น”
บทความนี้มีเนื้อหาที่มาจากInstagram เราขออนุญาตจากคุณก่อนที่จะโหลดสิ่งใด เนื่องจากอาจใช้คุกกี้และเทคโนโลยีอื่นๆ เพื่อดูเนื้อหานี้คลิก ‘อนุญาตและดำเนินการต่อ’
เธอชี้ให้เห็นว่าการเข้าถึงการรักษาพยาบาลยังคงเป็นปัญหาสำหรับคนพิการบางคน ยิ่งกว่านั้นในช่วงที่มีการระบาดใหญ่ และอัตราความยากจนในหมู่ผู้ทุพพลภาพก็สูงจนน่าตกใจ อีกประเด็นที่ใกล้เคียงกับหัวใจของโคลคือการเข้าถึง
“ตอนนี้ เมื่อใดก็ตามที่ฉันเดินไปตามถนนในออสเตรเลีย ฉันจะพยายามดูว่าทุกอย่างเข้าถึงได้แค่ไหน” เธอกล่าว “สมมติว่า [คนคนหนึ่ง] นั่งรถเข็น และพวกเขาอาศัยอยู่ในชุมชนที่ไม่สามารถเข้าถึงได้ทางลาดหรืออะไรก็ตาม พวกเขาจะต้องเผชิญกับอุปสรรคมากมาย
“แต่ถ้าเราสามารถเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ ทั่วทั้งชุมชนของเรา และพวกเขาสามารถเข้าถึงอะไรก็ได้ที่พวกเขาชอบ โอกาสเดียวกันกับเพื่อนๆ ของพวกเขา พวกเขามีความพิการจริงหรือ? ฉันมักจะถามคำถามนั้นกับตัวเองเสมอ”
การเป็นตัวแทนก็มีความสำคัญเช่นกัน เมื่อโคลโตขึ้น ไอดอลของเธอคือ Susie O’Neill และ Petria Thomas “ฉันไม่มีต้นแบบที่ดูเหมือนฉันตอนที่ฉันยังเด็ก” เธอกล่าว “ถึงฉันจะว่ายน้ำได้เร็ว แต่ฉันก็ไม่มีวันว่ายน้ำได้เหมือนพวกเขา”
“ตอนที่แม่ของมีอาส่งรูปนั้นมาให้ฉัน มันทำให้ฉันน้ำตาไหล” โคลกล่าว “และฉันคิดว่าเหตุผลที่ฉันเห็นภาพนั้นด้วยอารมณ์ก็เพราะเธอเติบโตขึ้นมาในโลกที่ดูแตกต่างไปจากรูปลักษณ์ของฉันอย่างมาก
“การที่เธอได้เห็นใครสักคนที่ดูเหมือนว่าเธอเฉลิมฉลองนั้นกำลังเปลี่ยนเกม เพราะเมื่อคุณเป็นเด็ก คุณมีความฝันที่ยิ่งใหญ่มากมาย เมื่อคุณยังเป็นเด็กที่มีความทุพพลภาพ คุณมีความฝันเช่นเดียวกับเพื่อนๆ ทุกคน”
ด้วยพื้นที่กว้างใหญ่ของออสเตรเลียที่ถูกล็อกดาวน์ เป็นไปได้ว่าพาราลิมปิกจะมีนัยสำคัญใหม่ เช่นเดียวกับการแข่งขันกีฬาโอลิมปิก โคลหยิบความตื่นเต้นที่ไม่เคยมีมาก่อน
“ฉันคุยกับ Cate Campbell ทางโทรศัพท์เมื่อวานนี้ และเธอบอกฉันว่า ‘เอลลี่ ผู้คนมากมายตั้งตารอพาราลิมปิก’ มันบ้าไปแล้ว’
“และฉันพูดกับเธอว่า ‘นี่เป็นเรื่องเหลือเชื่อที่ผู้คนพูดถึง [มัน] ฉันคิดว่าการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกทำให้ผู้คนมีความสุขมาก แต่ฉันคิดว่าพาราลิมปิกจะเป็นระดับถัดไป สิ่งที่ฉันชอบคือมันมีองค์ประกอบพิเศษ มันเป็นกีฬาชั้นยอด แต่ยังแบ่งปันเรื่องราวที่เหลือเชื่อ
“และฉันคิดว่าตอนนี้ ผู้คนจำนวนมากจะต้องได้ยินเรื่องราวเหล่านั้น ฉันคิดว่ามันจะทำให้ผู้คนมีความสุขมากมาย”
เพิ่มเติม >>> https://www.ufabetwins.com/
หน้าหลัก >>> บ้านผลบอล